تأثیر وضع مالیات سبز بر زیربخش صنعتی «تولید سایر محصولات کانی غیرفلزی»

افزایش روز افزون چالش‌های زیست محیطی ناشی از فعالیت‌های صنعتی، ضرورت اتخاذ رویکردهایی به منظور درونی کردن این خسارت‌ها را ایجاد نموده است. در این راستا، دولت می‌تواند با بهره‌گیری از ابزارهای مختلف از جمله مالیات به عنوان یکی از بهترین راه کارها برای غلبه بر شکست‌های بازاری ناشی از خسارات زیست‌محیطی واحدهای آلوده کننده اقدام نماید. با توجه به بهره‌وری پایین انرژی در بخش صنعت به دلیل سیگنال‌دهی نادرست قیمت حامل‌های انرژی از یک سو و سهم قابل توجه این بخش در کل مصرف نهایی انرژی کشور از سوی دیگر، بخش صنعت می‌تواند یکی از اولویت‌های اصلی سیاستگذاران به منظور اعمال مالیات‌های زیست‌محیطی باشد. از این‌رو، در مطالعه حاضر با تعیین زیربخش صنعتی دارای بیشترین شدت انرژی، به بررسی امکان به کارگیری مالیات سبز بر مصرف انرژی آن پرداخته شده است. بدین منظور، حامل‌های انرژی مصرفی، بر اساس میزان انتشار آلودگی هوا و میزان سازگاری با محیط‌زیست، در سه دسته برق، گاز طبیعی و فرآورده‌های نفتی در نظر گرفته شده‌اند و با برآورد کشش‌های قیمتی مستقیم و متقاطع تقاضای هر یک از آنها، امکان اعمال مالیات سبز بر این حامل‌های انرژی بررسی شده است. برای تعیین این ضرایب از داده‌های سری زمانی طی دوره 1392-1374 استفاده شده و با به کارگیری روش خودرگرسیون برداری هم انباشته (Cointegrated VAR)، روابط بلندمدت میان متغیرهای مدل استخراج گردیده است. نتایج نشان می‌دهد که در زیربخش صنعتی «تولید سایر محصولات کانی غیرفلزی» به عنوان زیربخش دارای بالاترین شدت انرژی، اعمال مالیات سبز بر فرآورده‌های نفتی می‌تواند اهداف زیست‌محیطی برقراری این نوع مالیات را تحقق بخشد اما در خصوص گاز طبیعی، افزایش قیمت آن از طریق اعمال مالیات منجر به دستیابی به نتایج معکوسی می‌شود. همچنین، در صورتی‌که هدف سیاست‌گذار، جایگزین کردن انرژی برق به عنوان سوخت پاک‌تر با سایر انرژی‌ها باشد، اعمال مالیات سبز بر آنها نمی‌تواند باعث تحقق این هدف زیست‌محیطی گردد.